هرچند ذرت به عنوان متداول‌ترین دانه در جیره‌های خوراکی طیور در سراسر جهان در مقایسه با سایر غلات مانند گندم دارای تنوع کمتری در سطوح مواد غذایی در نظر گرفته شده است، اما گزارشات نشان می‌دهد که در ۲۶ نمونه ذرت در یک منظقه جغرافیایی نسبتاً کوچک میزان انرژی قابل متابولیسم از ۲۹۶۳ تا ۳۴۷۳ کیلوکالری بر کیلوگرم متغیر است. بنابراین به منظور مدیریت این تنوع موجود و بهبود هضم‌پذیری سطوح مواد مغذی می‌توان از آنزیم‌های اگزوژن مانند زایلاناز، آمیلاز و پروتئاز بهره برد که استفاده از آنها امروزه به صورت فزاینده‌ای در جیره‌های بر پایه ذرت مورد استقبال متخصصان و جیره‌نویسان قرار گرفته است
توسعه دستگاه گوارش طیور در هفته اول زندگی که در بسیاری از مطالعات به عنوان کلید مهمی در پرورش شمرده می‌شود، نقش مهمی در الگوی رشد پرنده در طی دوره رشد دارد، در این دوره اندام‌های گوارشی با سرعت بیشتری نسبت به دیگر اندام‌های بدن رشد می‌کنند. از طرفی جذب دهانی مواد مغذی به تحریک رشد دستگاه گوارش کمک می‌کند اما محدودیت یا فقدان برخی آنزیم‌های پانکراسی در روزهای اول پرورش منجر به محدود شدن رشد اولیه و جا ماندن از الگوی بهینه می‌گردد. بسیاری از پژوهش‌ها کاهش ترشح آنزیم آمیلاز به نسبت هر گرم خوراک در هفته اول و ادامه این کمبود طی سه هفته اول را نشان می‌دهد.
بنابراین این کمبود می‌تواند توسط یک منبع برون‌زای آمیلاز برای مطابقت با نیاز پرندگان و بهبود عملکرد در اوایل زندگی تأمین گردد.
تعداد قابل توجهی از مطالعات، اثرات مفید آمیلاز و پروتئاز را بر رشد و بازده خوراک جوجه‌ها هنگام افزودن به جیره‌های خوراک نشان می‌دهد. نشاسته گیاهان، پلیمری از گلوکز است که از پیوندهای آلفا ۱-۶ و آلفا ۱-۴ تشکیل شده است. با وجود پیوندهای آلفا ۱-۴ بین مونومرهای گلوکز، پلیمر حاصل آمیلوز نامیده می‌شود، در حالی که پیوندهای آلفا ۱-۶ عامل اتصال مونومرهای گلوکز باشد، پلیمر حاصل به عنوان آمیلوپکتین نامیده می‌شود. نسبت بین آمیلوز و آمیلوپکتین در نشاسته مشخص می‌کند که نشاسته می‌تواند به عنوان (مومی) یا (آمیلوز زیاد) دسته‌بندی شود که این نسبت در انواع دانه‌های غلات متفاوت است. ذرت مومی ممکن است حاوی ۹۹٪ آمیلوپکتین باشد، درحالی که نشاسته ذرت آمیلوز بالا ممکن است حاوی بیش از ۷۰٪ آمیلوز باشد.
علاوه براین، ناهمگنی قابل توجهی در اندازه دانه‌های نشاسته در دانه‌های گیاهان مختلف و در طبیعت ساختار میکرو و ماکرو بلورهای نشاسته وجود دارد که بر کیفیت هضم نشاسته تاثیر مستقیم دارد.
فرآیند هضم نشاسته با هیدرولیز اولیه توسط آمیلازهای اندوژن آغاز می‌شود و توسط آنزیم‌های روده‌ای مالتاز و ایزومالتاز تکمیل می‌شود. گلوکز حاصل از این هضم از طریق سیستم‌های انتقال وابسته به سدیم برای متابولیسم نهایی از طریق چرخه اسید سیتریک جذب می‌شود.
از آنجا که بیشتر جیره‌های غذایی طیور حاوی ۵۰۰ – ۴۰۰ گرم در کیلوگرم نشاسته‌اند، موفقیت در تبدیل این نشاسته مصرفی به گلوکز برای وضعیت انرژی پرنده به ویژه در حیوانات مسن با مصرف بیشتر نشاسته بسیار مهم است. بنابراین عواملی که هضم نشاسته را به تأخیر بیندازد یا مانع آن شود، تأثیر زیادی در ارزش انرژی یک جیره غذایی خاص دارند. از جمله‌ی این عوامل می‌توان به ماهیت کریستال‌های نشاسته، میزان آسیب نشاسته در طی فرآیند هیدروترمال خوراک، فاکتورهای مهارکننده عملکرد بهینه آمیلازهای اندوژنوس و عوامل مربوط به استخراج گلوکز از لومن اشاره کرد.
ذرت منبع غالب نشاسته در جیره طیور است. نشاسته را نباید یک جزو مستقل همگن در نظر گرفت بلکه یک ترکیب ناهمگن پیچیده‌ی متشکل از نسبت‌های مختلف مناطق بلوری و آمورف، چسبنده و غالبا در یک لایه الورون همی‌سلولز قرار دارد.
هضم موفقیت‌آمیز نشاسته به محلول‌سازی مناطق آمیلوز تا حد زیادی آب‌گریز، تفکیک مواد مغذی کلان چسبنده و کفایت تولید آنزیم درون‌زا نسبت به ظرفیت جذب و حجم خوراک ورودی نیاز دارد.
